Pangandaran en Batu karas, tsunami gebied

De voorbije 6 dagen hebben we doorgebracht in Batu karas. Een mooi en relaxed dorpje op een 30 tal km van het door de tsunami getroffen pangandaran. Het is een echt klein dorpje met paar hotelletjes en 3 restaurantjes. Maar er breekt hier een perfecte rechtse golf, eentje die niet zo monsterlijk groot en stijl is, doordat het in een baai ligt. Ons hotelletje heet java cove en wordt uitgebaat door een Engels koppel. Het ziet er bijna te stylisch uit voor indonesische standaard. Katrien kan veel surfen hier en heeft het naar haar zin. Er staat een tsunami detector, een klein houten huisje in de baai. Alle locals die we spreken kennen wel iemand die is overleden door de tsunami. Als we een dag uitstap doen naar pangandaran, waar wel 300 doden zijn geteld, zien we nog een stukje van de ravage die de tsunami heeft aangericht. Kapotte huizen, funderingen waar ooit een huis stond en een enorme vlakte waar slechts een paar bomen zijn overgebleven. Het dorp heeft zwaar te lijden onder de terugval van het toerisme. Hotels staan zo goed als leeg. De stranden zijn hier zwart. Om op het schiereiland met het witte zandstrand te komen maken we een hike door de jungle. Vet! Allemaal jungle geluiden. Als we eenmaal op het strand zijn aangekomen lijkt het wel een zoo: kei veel apen, herten die blaadjes van de bomen lopen te eten en leguanen van formaat. Niek wordt benaderd door een boze mannetjes aap die niet van plan is om te wijken voordat hij het zakje met afval laat vallen en katrien wordt even later bijna in haar been gebeten door een aap voor geen reden. Tijd om daar weg te wezen. Gisteren hebben we een tocht gemaakt door de green canyon. Super vet! Een soort van grot waardoor een rivier stroomt met helder water. Je kon verder in de kloof door over rotsen te klimmen, te zwemmen en te springen. En dat in de aller mooiste setting, watervallen, oerwoud en veel gekke indo s. Vandaag trekken we verder naar bandung om dan richting cimaja te gaan. Een plaatsje aan de kust op 3 uurtjes van jakarta zodat we al een stukje dichter bij de vlieg haven zitten voor onze vlucht terug zaterdag. Groetjes niek en katrien

Bromo vulkaan en yokyakarta

Van g land naar de bromo vulkaan was een lastige onderneming. Alles ziet er zo gemakkelijk en dichtbij uit op de kaart maar de werkelijkheid is anders! Eerst dikke drie uur in het busje van het surf camp naar banyuwangi, meest oostelijke stadje op java. Daar meteen een lokale bus kunnen pakken richting probalingo. Deze bus had geen haast en stopte bij ongeveer elke halte. Muzikanten rijden dan een paar km mee om een cent te verdienen, op zich wel gezellig. Als er geen muziek gespeeld wordt staat de tv loei hard ( jawel, op deze gare bussen is er tv! Met indonesische pop. Na een aantal uren in deze bus gezeten te hebben en niet veel te zijn opgeschoten beslissen we een bemo te nemen naar onze bestemming. Dit is een gaar taxi busje met minstens zo gare chauffeurs. Het verkeer hier is dol, nog erger dan bali en onze bus rijdt gewoon een scooter met 2 vrouwen omver. Eerst gaan ze checken of er schade zichtbaar is op hun bus die al ontelbare deuken en krassen heeft, om daarna even te checken hoe het met die vrouwen gaat. Wat een land! Gelukkig staan ze snel weer op en lijkt het niet erg te zijn. S avonds laat komen we aan in cemora lawanga, dorpje aan de voet van de bromo vulkaan. Het is er koud wat niet raar is op 2500 m hoogte, dus bevriezen we zo wat. Onze accommodatie is spartaans, we slapen op houten planken onder een deken en dat is niet warm genoeg. De stank is niet te harden, zwavel van de vulkaan die nog actief is en die blijft hangen als een mist in het dal. Als we s ochtends wakker worden is het zicht heel mooi. We gaan te paard naar de top van de vulkaan. Niek en kay hebben 2 rivaliserende paarden die het echt niet met elkaar kunnen vinden. De vulkaan rookt, en de krater ziet er indrukwekkend uit. S middags trekken we verder richting yokyakarta, met de trein deze keer. Iets duurder maar wel zoveel relaxter. Lekker eten, goeie stoelen en geen gedoe met overstappen. Yokya is een levendige en kleurige stad met allemaal leuke eet tentjes en 100de kraampjes. Mensen zijn alweer super aardig en spreken af en toe een woordje nederlands. S middags bezoeken we de borobudur, een grote boedhistische tempel aan de voet van de heuvels. En nu zijn we weer onderweg naar de kust, batu karas, voor een paar dagen relaxen bij de zee. Liefs