witte stranden, palm bomen en aussies

Lombok is net zo n foto uit een magazine: witte verlaten stranden met azuur blauw water. Het is een stuk droger als bali maar de temperatuur is hier een stuk aangenamer, of misschien beter te verdragen dan in Bali. Na onze hel avond in bungalow Anak (do not ever go there), waar we na de luizen kamer een kamer gekregen hadden met een reuzachtige kakkerlak en een nog grotere tarrantula spin, zijn we het afgebold naar een dorpje verder met een schone kamer. Een homestay met 5 kamers en zee zicht. Niet verkeerd voor 5 euro per nacht. Van bij ons hotel kon je bootjes, (prahus bootjes die op 2 bambo stokken drijven), charteren naar de break. Op zich de perfecte golf, met mooie wandjes, ware het niet dat er minstens 30 man op de peak ligt, waarvan 15 beginners met een mega board en 10 boot mannen die de golf domineren en dat om 6h s morgens. Jammer, je zou van minder een ochtend humeur krijgen. De mentaliteit hier verschilt echt veel van in Bali waar iedereen oprecht vriendelijk lijkt. Mensen hier zijn echt arm en iedereen trekt aan je om iets te verkopen. Zelfs hele jonge kinderen komen met arm bandjes leuren, voor hun school te betalen. Katrien vindt het best moeilijk om het te weerstaan, en dus hebben we straks voor iedereen armbanden bij :). Ze kijken echt te zielig. Vriendelijkheid hier is iets wat je krijgt als je geld op tafel legt. Wel spijtig maar te begrijpen. Wij zijn hier toerist tenmidden van de armoede en dat smaakt een beetje bitter. Katrien ontmoet Anna , Sassak vrouwtje op het strand, en deze lieve vrouw nodigt ons uit voor lunch in haar dorp 8 km verder op. Anna woont samen met haar man en haar 3 kinderen in bij haar schoonbroer, in een hut die net zo groot is als onze keuken. We krijgen een uitgebreide maaltijd die we met onze handen opeten, hier kennen ze geen mes en vork en ik moet zeggen dat dat niet simpel is. Het dorpje heeft allemaal weverijen, oude houten apparaten waarmee de vrouwen sarongs maken. Soms doen ze er wel 2 weken over en wij dingen af tot een paar euro s voor een Sarong.We kletsen nog een beetje met Anna en haar familie, enkel Anna spreekt engels, met onze beperkte indonesische vocabulaire komen we niet ver en dus is het communiceren met handen en voeten en gezichts uitdrukkingen. Anna en haar man kunnen niet lezen en schrijven en zijn aangewezen op de verkoop van Sarongs aan de toeristen hier. Reizigers hier vermijden lang te chillen op de stranden omdat je hier contsant wordt lastig gevallen maar dit is nefast voor mensen zoals Anna die zo geen inkomen meer hebben. Na onze rondleiding brengt Anna ons naar een apres besnijdenis feest, waarbij de meiden (de zusjes van) helemaal opgekleed en opgemaakt zijn. Ze worden op kleurrijke houten paarden?draken gedragen door de jonge mannen van het dorp. In stoet, en met muziek wandelen ze naar het volgende dorp.
Ter info. Op dit eigenste moment voelen we een kleine aardbeving, blijkt hier normaal te zijn. De zee trekt niet terug dus alles ok volgens de bazin. Ik ben er niet gerust in. We zijn van plan om hier nog een paar dagen te blijven en dan richting gilli eilanden te gaan om een beetje te snorkelen. Niek is nu ziek, dus even weer beter worden. Liefs, niek en katrien